Rozdział XXVII

     Mats z niepokojem rozejrzał się po pustych trybunach. Ochroniarz powiedział mu, że o tej porze raczej nikt nie zapuszcza się na stadion. Tak, oprócz mnie - pomyślał, próbując powstrzymać nadmierne drżenie rąk. Cathy chyba nawet nie przypuszczała, co wyjątkowego dla niej szykował. Spojrzał na brunetkę kątem oka, zupełnie rozumiejąc irytację na jej okrągłej twarzy. Już i tak długo zwlekał z tym wszystkim. Kiedy objęła się ramionami, narzucił na barki dziewczyny swoją czarną marynarkę. Stukot obcasów wprawiał go w jeszcze większe zdenerwowanie. Po raz kolejny klepnął z pozoru leniwym gestem swoją kieszeń, sprawdzając setny raz, czy aby pierścionek tam na pewno jest. Jego myśli zeszły na tor Olivii. Jak nigdy martwił się swoją wierną przyjaciółką, która w czasie dzieciństwa potrafiła mu pomóc. Pokręcił nieznacznie głową, próbując skupić całą uwagę na tym, żeby jego kroki parły naprzód. Dłuższą chwilę wędrowali między rzędami, aż znaleźli dogodne miejsce na krzesełkach za jedną z bramek. Ścisnął delikatnym gestem dłoń swojej dziewczyny, wpatrując się w gwieździste niebo. Nerwowym ruchem przeczesał włosy, dostrzegając jednocześnie, iż Cath patrzy na niego spod uniesionych brwi. Jej śmiech brzmiał tu niczym anieli śpiew, który tak uwielbiał.  Najgorsze w tym wszystkim było to, iż kompletnie nie wiedział, jak ma do tego zabrać swoje struny głosowe. Ćwiczył kilkanaście razy całą przemowę przed lustrem. Ale w tak ważnej chwili szlag trafił opanowanie. Usiedli na wybranych miejscach, po ścisnął delikatnie dłoń dziewczyny. Teraz albo nigdy.
    - Ja... Kiedy zobaczyłam cię po raz pierwszy w drzwiach naszego liceum, wiedziałem, że to jesteś tą, którą będę zawsze kochał - powiedział, patrząc na nią spod przymrużonych powiek. Ucałował delikatnie jej alabastrowe czoło, niezbyt rozluźniony czekając na reakcję, którą miały wywołać jego śmiałe słowa.
   - Powtarzałeś mi to już tyle razy, a ja za każdym razem mam wrażenie, jak moje serce rośnie - roześmiała się ponownie, odrzucając włosy do tyłu. Pogłaskał delikatnie policzek brunetki opuszkami palców, mając ochotę pobić rekord wzwyż ze szczęścia. Nagle naszło go na to, iż nie może ciągnąć tego w nieskończoność. Zerwał się z krzesełka, klękając przed nią na jedno kolano.
  - Cathy... zrobisz mi ten zaszczyt i zostaniesz moją żoną?- zapytał cicho, wyciągając z kieszeni czarne, atłasowe pudełeczko z pierścionkiem. Kamień księżycowy otoczony wianuszkiem malutkich brylancików błyszczał mocno w blasku zapalonych reflektorów. Przełknął dyskretnie ślinę, próbując nie uciekać wzrokiem gdzieś bardziej w bok. Brunetka wstrzymała oddech, z trudem powstrzymując łzy nagromadzone w kącikach oczu.
   - Tak - wydukała tylko tyle zbyt poruszona, by powiedzieć coś więcej. Jednakże tyle wystarczyło, by Mats wsunął na właściwy palec dowód ich związku. Pocałował ją delikatnie, zasiadając obok niej. Posadził sobie swoją narzeczoną na kolanach. Oboje wpatrywali się w niebo. Przecież wszystko będzie dobrze, prawda?
                                                  *********

   Ostatnie tygodnie mojego życia były dość zwariowane. Tamten dzień wywrócił wszystko do góry nogami. Ale na lepsze. W zasadzie mogę tak powiedzieć o telefonie, który zadzwonił do mnie tamtego popołudnia. Jakaś pielęgniarka znalazła wyniki w koszu na śmieci. Te prawdziwe. Sfałszowane dostał doktor prowadzący sprawę choroby.  Najpierw nie mogłam w to uwierzyć, trzymając nieruchomo komórkę przy uchu. Dopiero Marco potrafił wyrwać mnie z stanu głębokiego odrętwienia. Prawie zrobił dziurę w suficie, kiedy wszystko mu wytłumaczyłam. Co prędzej zabukowaliśmy miejsca na najbliższy lot i wróciliśmy do Dortmundu. Była pierwsza w nocy, ale i tak wpadliśmy do gabinetu w tamtym szpitalu. Chociaż minęło już od tego wszystkiego kilka tygodni, nadal nie potrafię pozbyć się koszmarów związanych z tym wszystkim. Rozmawiałam z Alex o tym, co najprawdopodobniej widziała. Uzgodniłyśmy, że musimy być bardziej uważne na to, co dzieje się wokół. Adam złożył wypowiedzenie, co jeszcze bardziej wzmogło moją podejrzliwość. Kolejna sprawa, która przyniosła mi niezmiernie dużo szczęścia, jest fakt, iż mój przyjaciel zrobił ten ważny krok i oświadczył się Cathy.
    Wróciłam do rzeczywistości w momencie, kiedy promienie słońca przebiły gęste konary drzewa. Razem z blondynem leżeliśmy na czarno-żółtym kocu w kratkę, co raz sięgając w stronę torby po jeszcze gorące tosty zrobione prze zemnie własnoręcznie. Byłam z dumna z tego, że nie zdążyłam ich spalić na popiół. Spojrzałam kątem oka na kostkę chłopaka, wzdychając po raz kolejny. Miałam wrażenie, iż tylko jego trapią wszystkie  kontuzje razem wzięte. Po raz kolejny cztery tygodnie przerwy.
   - Nie miałabyś nic przeciwko, jeśli moja mama chciałaby cię poznać?- zapytał nagle. Uniosłam jedną brew ku górze, odwracając się na bok, żeby widzieć jego twarz. Marszczył czoło, najwyraźniej nie będąc pewnym, czy aby na pewno byłabym czymś takim zadowolona.
   - W zasadzie... nie. Chętnie poznam twoich rodziców - wzruszyłam ramionami.
   - A ten weekend ci pasuje? Moglibyśmy wyjechać dzisiaj wieczorem - odparł, obracając mnie ponownie w drugą stronę. Położyłam swoją głowę na jego klatce piersiowej. W zasadzie... i tak nie miałam najmniejszej ochoty tkwić samej w mieszkaniu, które od momentu wyprowadzki Alex było osobliwie puste.
   - Jak najbardziej. Podjedziemy tylko do mnie po jakieś rzeczy i możemy wyjeżdżać. Z samej ciekawości się ciebie zapytam... czemu tego chcą?
    - Przecież kobieta, która zawróciła mi głowie musi być wyjątkowa - wymruczał przytłumionym głosem, a ja tonęłam w bezkresie szczęścia. Roześmiałam się. Jeszcze jakiś czas temu coś takiego było wręcz nierealne. Teraz zyskało na rzeczywistości.